قسم اول که اولی مکاشفت است و باریتعالی به همه ندهد و مخصوص خواص و منظور عظام است که فی نوم و یقظه حادث و زمان ان قیلوله و مکان آن بیابان و کوه و کمر و ملزومات و مضطرات آن دوغ و کباب و کاهو است که چون به خواب اندرون شکستن تنادیس [جمع مکسر تندیس به معنی مجسمه ها] ببینند به تخریب و تجزیه مستحدثات عمومی مبادرت و معاونت نمایند و چون الکی به آتش شوند به مدد وازلین و پماد ولی از شر آتش جسته و فی الهرج صیغه ها کنند بطلب استغفار از استمنا و با اهل و عیال و منصوبات و متعلقات به لابد همسران اسبق طلاق آخری به آبستنی در صحرا گویند که نه چشمه ای بود تا اطراف و نه رودی در اکناف و قریب القربای آن دیهه ای که هشت روز تفصیل آن بود به پای پیاده و به تواتر رجوع به معشوق ممشوق اخرا نموده از برای راحت روح و تلذذ نفس و به تناوب قصد ذبح نوجوانان کنند و شیخ فرمود بهریک بحر معنا است از برای انانکه می اندیشند و همه را بخواب اندر ببینند که گر دست و پا زدن طفلان نباشد شماتت و جهادت مادر بی ثمر و گر کارد تیز کن بنزدیکی بود هلاکت و شهادت واجب و قاطع. اگر هریک اینگونه نبود خلقی داستانش نقل نمیکردند و ضبط نمی کردند و به سراسر جهان نمی گفتند.
دی با جمله ای از ظریفان و جمعی از حریفان به نزد حکیم الحکما شدیم به التماس تلمذ و تعلم غافل و جاهل که پی اذن دخول دایره ای از عرفا و نایره ای از فقها آنچنان بر بساط عیش و نشاط طیش شانه به شانه و صف به صف بر نشسته که امل از محلی به محال و دریغ از جلوسی به سوال لابد قاعد قامت قریب مدخل استوار ایستادیم و حکیم منصور مسرور فرمود: هر آنکه دیر آید به از این نیابد. پس باب مکاشفت آغازید و سمند سخن پردازید در باب این معنا که مکاشفت را چه انواع باشد و چه اقسام و ابواب ان چیست و القاب ان کدام.
شیخ ما قدس سره شریف به استعانت تلمیح و استطاعت تضمین تمثالی هایی بیاورد که ارکان وجود متزلزل و اطناب عروق متصلب رنگ ز رخساره حاضران شهود و غایبان ملکوت برفت و مسکوت و مبهوت با لب و لباده باز فی الغور تفحص و بالعمق تامل نفس از بنده و تنابنده به حبس برد که شرح شارحات به ترشح و فضل فاضلات آن به تفضل برفت و اینگونه بود که فی الپستین الآخر (در پست های بعدی - مترجم) بدان پردازم که خلقی بدان مستفید و مستفیض شوند و به دانستن ان شادمانی و دست افشانی و پاکوبانی و کمر قرانی کنند.